2 Juli, Wat een dag

Ruim 600 km gereden vandaag.
Prachtig het eerste gedeelte.
Ruim 200 km gereden door de woestijn.

Een weg waar menig aussi over zij, “to dangereous”.. maar hoe in de jaren 80 in Nederland de A59 erbij lag, zo lag deze dirt road erbij.

Met drie auto’s naast elkaar zou je zo de hele afstand kunnen rijden. Natuurlijk af en toe sand ribbels , dips in de road, floodways  en sand banks, maar voor de rest van de rit kon je tussen 90-100 rijden. Geweldig gewoon.

De eerste Twee auto’s na ongeveer anderhalf uur gereden te hebben kwamen ons tegemoet. Een arm buiten de auto maande ons te stoppen.. Een abo familie in twee open Utes. ( open pickup truck).. Hieronder volgt een stukje conversatie van ons met de eerste auto:man achter t stuur, vrouw er naast. Kinderen in de open bak achterin. Daarnaast veel kleren en dekens.

“Gday,,y’all right”
Gday- Yeh,antwoordde wij, you?
Whe’re y going…
Wij antwoordden, that direction en wezen naar het zuiden.
Where are you going , vroegen wij- en zij wezen in de tegenover gestelde richting.
Na 30 seconden…vrouw de vrouw: Alice, .. yeh Alice. Zeiden we.
Hij: Do you have a smoke..nope sorry, we don’t smoke, en hij gebaarde ons weer verder te rijden.
See yah, …..see yah
Haha,wij hebben er nadien nog smakelijk om moeten lachen…
Eigenlijk was dat het hoogtepunt vd dag.!!!!

Uiteindelijk kwamen weop de T-splitsing richting Alice Springs.
Vandaar was het nog 644 km rijden.

We wisten dat we dat niet zouden halen,maar wilden wel zover mogelijk komen ivm onze tijd die korter en korter wordt..
Deze Tanami road wordt redelijk gebruikt door vracht verkeer en andere voertuigen. De weg is nog breder. Deze dirt road is overwegend rood van kleur, maar soms dan ineens een stukje wit. Dan weer dieprood. De bomen die hier kunnen groeien waren eerst ongeveer 5-6 meter, later werden het slechts struiken met hoog en dor helmgras ertussen.

Prachtige vogels leven er. We hebben er vele soorten gezien. Geen idee wat het zijn.
We hebben de hele trip geen kangeroes gespot.

Het lastige van deze weg is, dat er zandribbels zijn ontstaan door de vele voertuigen.
De kunst is, om die snelheid te rijden, dat je exact op de toppen van de ribbels je banden laat komen. Maar dat is een continue gevecht tussen auto en het gaspedaal. ( We buigen diep voor mij mijnheer Toyota, die deze auto ontwikkelt heeft). Ik dacht af en toe dat, met nog 1 trilling te gaan dat ik het stuurwiel los in de hand had, of kijkende in de spiegels dat je allerlei autodelen achter je ziet verdwijnen)..niet dus.. wat een auto.. super gewoon

Het is ook een gevecht om die snelheid te vinden die bij de toppen van ribbels past. Soms 60 dan weer 90 etc. Soms helemaal niets. Wat je niet moet doen is te langzaam rijden…dan bewegen die vetrollen van jezelf ook a-synchroon en klotsen tegen elkaar aan.. niet te doen gewoon.
Maar soms waren er ineens geen zandribbels, en kon je gas geven tot 100 per uur. Heerlijk…
En zo zwabberde je van links naar rechts over een weg bijna zo breed als de A2.
Het meest lastige was het inhalen van een roadtrain. De truck produceert zoveel stof, dat in Nederland code rood wordt gegeven bij een dergelijke mistbank.
De truck rijdt ong 60-70.
En dan komen wij aan getrild, met zo’n 80-90…paf recht zo’n stofbank in. Geen idee waar hoe en wat dus,1 gas eraf.
Na 1 km stofhappen, poging 2.
Na ongeveer 4 pogingen, weten we hoe t moet, denken we. Groot licht seinend,  klaxonerend, ramen dicht, adem in, en gas op die lolly, dan zien we wel weer… idd, met een kleine hartverzakking rijker doemt er ineens weer licht op.

Het lastige van roadtrains in het algemeen is:
Die mannen stoppen nooit lijkt het wel. En er zit geen begrenzer op de trucks, waardoor ze allen heel hard rijden.
Heb je net een dergelijke truck ingehaald bestaande uit bijv. Een  Mack met 3 tot 4 aanhangwagens en je besluit na een half uur even een plaspauze te doen, komt ineens die truck weer voorbij, en jij draait vol ongeloof mee tijdens het plassen…
Goed, op een gegeven moment reden we ineens op asfalt….
asfalt … je zou bijna uitstappen en het wegdek gaan kussen. Wat bleek, de laatste 270 km is sealed (asfalt) road.
De banden weer op 40 psi en hop rijden weer. Om half zes kwamen we aan op de camping in Tilmouth Well roodhouse.
Chicken noodles staat op het menukaart vanavond.
Ik heb de auto schoongeveegd en met een nat doek af gedaan. Bank bekleding schoon geklopt. Maar naar 20 min zat er weer een rode stoflaag overheen.

Je wordt ook onverschilliger endus eten we chicken noodles met red dust. …. heerlijk
Na deze hachelijke tocht vielen we beide doodop in slaap